Bedankt

We hebben bankjes gekregen van de nazaten van Nöl Schrijen. Omdat de begrafenisonderneming die Nöl in 1948 oprichtte, zestig jaar bestaat. Acht rustbanken worden er her en der geplaatst. Allemaal onder het motto 'Schrijen bebankt de regio'.
Ik zou zeggen: bankjewel terug.
Bankjewel voor een nette overstap naar gene zijde, van al die duizenden die ons zijn ontvallen in die zestig jaar. Iemand moet de laatste reis organiseren en we zijn blij dat jullie het doen. Het wordt een zooitje, anders.
Het gezicht van Nölleke, zoals-ie eigenlijk werd genoemd, stond altijd in de plooi die van een begrafenisondernemer wordt verwacht: strak. Maar saai was Nöl allerminst. Onder die strakke plooien hielden zich de genen schuil waar zoon Frank nu nog schatplichtig aan is.
Nöl deed meer dan het regelen van de uitvaart. Hij hield ook een oogje in het zeil op het kerkhof. Als het tegen 2 november liep, harkte hij het grind. Op een van die Allerzielenvieringen van lang geleden lag moeder ziek te bed. Ze stuurde mij met een bosje chrysanten naar het graf van mijn veel te vroeg overleden vader. "Hier heb je een gulden", zei ze. Beschaamd nam ik het munstuk aan. Ook zónder had ik de gang naar de doden akker wel gemaakt.
Na de plichtplegingen liep ik, afwegend wat ik voor de gulden zou kopen, achter een groepje weduwen aan. Terug naar de poort van het kerkhof die door Nöl vriendelijk werd opengehouden. Ineens zag ik uit elke weduwmouw een muntje vallen, recht in het opengehouden handje van Nöl. Toen was ik aan de beurt.
"Bedankt", zei Nöl.