Klok

Een verzoek van (een) omwonende(n) was voldoende voor het kerkbestuur om overstag te gaan: de Boxmeerse kerkklok slaat straks tussen acht uur 's avonds en acht uur 's ochtends niet meer de tijd.
Er is wel het een en ander dat me wakker houdt. Jongelui die zich laven aan het weinige licht dat 's nachts over het bankje in het plantsoen valt. Die het wel en wee van de nieuwste mobieltjes en de coolste chickies doornemen. De nieuwe treinen van Veolia die de Zwitserse bouwer in zijn folder zoveel stiller noemt, maar die het vertikken om zich op de Maaslijn volgens die wervende boodschap te gedragen. De wijkkat, de alarmpieper van de politie ('Dit is een media-alarm. Het vorige alarm wordt ingetrokken. De slachtoffers van het ongeluk konden op eigen gelegenheid het wrak verlaten.') en de krakende trap van dochterlief die te laat thuiskomt. Maar de klok van de Boxmeerse Petruskerk, die zo braaf dag en nacht in hapklare brokken verdeelt, die heeft me nog nooit wakker gehouden.
En als ik toch wakker ben, dan klinkt niets zo vertrouwd als de droge donkere galm van de kerkklok. Die zegt dat ondanks al het kleine en grote leed om ons heen de aarde gewoon zijn rondjes draait, dat de tijd gewoon doortikt, ook als we rusten. Die de zekerheid geeft dat er altijd weer een ochtend komt, hoe dan ook. Als één verzoek voldoende is om de klok stil te zetten, zou dan één verzoek om het niet te doen, ook gehonoreerd worden?