Wij willen ook een trein

Ik heb er zó naar uitgekeken. Naar de dag dat Veolia bekend zou maken welke namen er op haar nieuwe treinen gaan prijken. Wat een sof. Dat de Limburgse gedeputeerde die verantwoordelijk is voor het debacle van de geprivatiseerde Maaslijn, Math Vestjens, een trein naar zich genoemd ziet worden, is nog tot daar aan toe. Het is een leuk cadeautje van Veolia aan de man die het stotterende treinbedrijf zo lang de hand boven het hoofd hield. Een heel praktische afleidingsmanoeuvre. De reizigers die een jaar lang uren in de kou hebben gestaan en aansluitingen hebben gemist door de trage Wadlopers, zullen hun rotte tomaten en graffitispuitbussen nu met alle plezier op één speciale trein richten. Blijven de andere Zwitserse paradepaardjes mooi buiten schot. Dat het treinbedrijf bij het kiezen van de namen echter volledig voorbij is gegaan aan het mooie stukje Brabant waar ze tientallen keren per dag doorheen schuiven, dát steekt. Dat het rijtje vooral namen van Limburgers bevat, daar kan ik inkomen. Want de Maaslijn ligt grotendeels in Limburg. Nijmegen, begin- en eindstation, heeft wel twee namen in de wacht gesleept: middeleeuwse Mariken en martelaar Titus Brandsma. Maar wij Land van Cuijkenaren, die zich elke dag gedwee in de al volle treinen persen, vissen achter het net. Alsof wij geen beroemdheden hebben voortgebracht. Alsof niemand ooit van Sylvia Millecam heeft gehoord. Een sof is het. En ik protesteer. Ik laat elke trein aan me voorbijgaan zolang er geen Land van Cuijkenaar bij zit. Alleen de Jack Poels, daar wil ik nog wel in stappen. Omdat-ie met Rowwen Hèze zo trouw is aan de Sambeekse Lindefeesten.