Baken

Rijd ik midden in de nacht tussen Mook en Plasmolen, zie ik aan de overkant van de Maas een stralend licht opdoemen. De skybeamer van het Hapse relaxhuis die zijn vrolijke lichtcirkels trekt. Bijna thuis! Tegelijk dringt tot me door: het is een vertrouwd gezicht geworden, een baken in de nacht. Van nature ben ik een rationeel denkend mens. Geloof niet in buitenaards gedoe. Maar toen ik ‘m voor het eerst zag, viel ik bijna van mijn geloof. Hond en ik liepen rond twaalven ons laatste rondje toen ik ineens wat zag oplichten in het donker boven me. Mijn spirituele ik was die avond met hooguit een glas of twee geprikkeld dus daar kon het niet aan liggen. Ik keek nog eens en warempel: ik zag een UFO! Hond had niets in de gaten. Maar nooit eerder was hij zó snel, nog nadruppelend, over de drempel getrokken. Vervolgens: gezwegen als het graf. Na een slaapmutsje was ik het voorval snel vergeten. Ruimtewezens bestaan niet. Tot de volgende avond. Daar was dat ruimteschip opnieuw! Ik raapte alle moed bij elkaar en besloot eens goed te kijken. Het was nu minder bewolkt en ik zag behalve het oplichtende wolkendek nu ook de bundel die het veroorzaakte. Aha! Inmiddels vind ik het een vertrouwd gezicht. Alles lijkt te kloppen als ik ’s avonds de bundel zijn rondjes zie draaien. Voor de uitbater van het sekshuis is dat jammer. Die wil juist dat het níet klopt. Die wil alleen maar pesten. Die schakelt zijn reuzenlamp alleen maar aan om de gemeente te jennen. Die komt hem op een ander vlak namelijk niet tegemoet. Binnenkort is iedereen vertrouwd met de skybeamer. Dan sterft het pesterijtje een zachte dood. De avond komt dat ik mijn rondje door de nacht maak, omhoog kijk en iets mis. Mijn baken in de nacht. Ik mis ‘m nou al.

De Gelderlander, 25 juli 2007