De plaag

Nou is de mais weer ziek. Het is ook altijd wat met die boeren. Vroeger liepen ze nog wel te hoop tegen Brussel of tegen burgers die het waagden in hún stankcirkel een huisje te kopen. Tegenwoordig lijkt de boer nog maar één natuurlijke vijand te hebben: de plaag. Geen wonder dat ze geen tijd meer hebben om in de dancing naar een meisje te gaan hengelen. De boer heeft het te druk met ziektebestrijding. Sinds de varkenspest een spoor van vernieling trok door de regio, kom je geen boerenerf meer op. Overal dichte slagbomen. Behalve in de aspergetijd dan. Boeren en varkens worden knorrend vet. Maar zo langzamerhand geloof ik oprecht dat we medelijden met de boer moeten gaan krijgen. Is het geen varkenspest, dan is het wel mond- en klauwzeer. Trekt de veearts eens niet de diagnose 'gekkekoeienziekte' dan blijkt de blauwtong zich ineens een vaste plek in het boerenlandschap te hebben verworven. Met dank aan de knut. En dan nu de mais. De bladvlekkenziekte gaat het voergewas snel en meedogenloos te lijf. Het is nog geen ramp, maar als we de deskundigen mogen geloven zal de plaag, gesteund door het warmere klimaat, zich definitief nestelen in onze bodem. Onder ons gezegd: zo heel erg vinden wij al die plagen niet. Per slot van rekening vult het de kolommen lekker. En ook u lijkt er geen genoeg van te kunnen krijgen. Onze beroepsgroep vreest eigenlijk maar één plaag, die, in een bepaalde tijd van het jaar, tot een ware ramp kan uitlopen: komkommerrot.

De Gelderlander, 27 september 2007