Redemptoristinnenpad

Zo, het paadje achter het Sambeekse klooster is niet langer naamloos. Redemptoristinnenpad. Drie keer woordwaarde, inderdaad. En heel geschikt als oefenstof voor de logopedist. Maar Rooinonnenpad was toch stukken beter geweest. Spreekt meer tot de verbeelding. Ik zie de zusters in hun prachtige bloedrode habijten nog te voet van Sambeek naar Boxmeer schrijden. En weer terug. Paadjes, het zijn herinneringen aan vroeger. In de open wereld van vandaag zijn ze eigenlijk overbodig. Maar vroeger vervulden ze zo hun eigen rol. Wie denkt dat ze bedoeld waren om snel van a naar b te komen, heeft het mis. Voor tieners waren het geheime vlucht- en toegangswegen, onze eigen paden richting volwassenheid. In Boxmeer zijn er nog een paar bewaard gebleven, paadjes met voor ons tieners elk een eigen functie. Via het dokterspèdje kon je ongezien de altijd volle wachtkamer van dokter Korte binnensluipen. Leeftijdsgenoten hoorden je daar niet naar binnen te zien gaan. Ooit nog eens in het paadje het kermisbier weggespoeld met chinees van de Steenstraat. Nasi laat zich zonder bestek met behulp van kroepoek ook goed lepelen, zo leerde ik. Het kerkepèdje bood een mooie gelegenheid om via de zijdeuren van de Petruskerk naar buiten te sluipen. Tot de communie hielden we nog wel vol, maar dan moesten we weg, de wereld in. De wereld, dat was toen nog café D'n Bessum. Podjespèdje was, ook al hing daar dat heerlijk ouderwetse bordje 'verboden waterplaats', een ideaal plekje om de volle tienerblaas te ledigen. Tja, en dan was er nog Pankens pèdje. Helaas verdwenen toen het winkelcentrum in de vaart der volkeren westwaarts moest opschuiven. Het Pankens pèdje, vlak bij de uitgang van de Geminibar. Was je daar een meisje tegen het lijf gelopen, dan deed dat pèdje uitstekend dienst. Drie keer raden waarvoor.

De Gelderlander, 30 augustus 2007