Vijftig

‘Ik zie dat je pas vijftig bent geworden’, zegt mijn huisarts. ‘Een mooi moment voor een uitgebreid labonderzoek. En dan neem ik nu je bloeddruk even op.’
Het duurt even voordat ik besef dat ze het over mij heeft. Da's waar ook, die vijftiger ben ik.
Ik geef toe: ik heb de mijlpaal uitgebreid gevierd. Maar nadat ik mijn kater had verwerkt, besloot ik de leeftijdsgrens verder te negeren.
Anderen doen dat niet.
Onlangs was ik op het partijtje van een jaargenoot van me. Halverwege het feestje werd er in twee groepen een toepasselijk lied gezongen. Rechts in de zaal stonden de vijftigminners. Mijn vriend stond in het midden en zou aan het eind van het lied naar de andere kant worden gestuurd, waar de vijftigplussers hem al op stonden te wachten.
‘Wat doe jij hier?’ zegt mijn vrouw terwijl ze me wegduwt. ‘Jij hoort bij de plussers.’
Och ja.
Ouwe lul.
Collega van me toverde in een vrolijke bui een berichtje uit de krant op mijn bureau: 'Volgende week in het buurthuis theezakjes vouwen voor vijftigplussers.' Een ander had nog zo’n bericht: 'Filmavond voor boven de vijftig.'
Poeh. Ik ging met zestien al naar 18-plusfilms.
Doe je je best om die kloof tussen jong en oud te negeren, drukt iedereen je toch met de neus op de feiten.
Ander gevolg: bij ieder pijntje denk ik tegenwoordig meteen het ergste. Ik heb de afgelopen maanden in mijn hoofd al heel wat rouwplechtigheden voorbij zien komen. De hoofdpersoon was steeds dezelfde. Ik.
Als de dokter uitgepompt is en ze de meter loslaat, zeg ik: ‘Zegt u het maar dokter. Te hoog zeker?’
‘Nee hoor’, zegt ze. ‘Bloeddruk is prima. Maar nu kijken we ook nog even naar de prostaat. Broek uit!’