Schoonmoeder verhuist

Zondagmorgen om acht uur belt schoonmoeder (80) ons uit bed. De aanstaande verhuizing zit haar dwars. Volgende week moet ze haar kamer in het Gennepse Norbertushof verlaten en komt ze drie jaar in een noodgebouw te zitten. Wie pakt mijn schilderijtjes in? Die vraag heeft haar de hele nacht wakker gehouden.
'Alles komt goed, ma'.
Zo luidt het antwoord vandaag en zo luidde het de afgelopen weken wel vaker. Als je tachtig bent, is verhuizen geen kleinigheid. Ook al wordt het meeste voor je geregeld. Je kinderen pakken niet alleen je schilderijtjes in, ze stellen je ook gerust.
Als ma haar rust weer terug heeft, is die van mij verdwenen. 'Alles komt goed'. Het is snel gezegd. Maar het voelt niet goed, die verhuizing. Norbertushof doet er alles aan om het zo vloeiend mogelijk te laten verlopen. Maar drie jaar in wooncontainers, zonder airconditioning - 'die krijgen we niet vergoed van het ministerie' - dat is een lange tijd. Zeker als je tachtig bent.
Er komt een mooi zorgcentrum voor terug op de oude plek van Norbertus. Maar wat veel bewoners alleen maar zachtjes zeggen is: wie zegt dat ik er dan nog ben? En dan is de vraag gerechtvaardigd: waarom tasten we drie jaar lang het woongenot van opa's en oma's aan? Als ze dan al moeten verhuizen, waarom dan niet in één keer naar een modern woon- en zorgcentrum?
Voor het biljart zal vast wel een plaatsje gevonden worden in het noodgebouw. En ook over het kienen maak ik me niet druk. Maar toch. Als u gaat verhuizen, kruipt u dan tussendoor drie jaar in een container?