Maashotel

Dat had pakweg twintig jaar geleden toch niemand durven dromen. Dat je midden in de Maasheggen wakker kunt worden in een luxe hotelbed, dat je de gordijnen openschuift en een prachtig panorama over de Maas ontwaart. Dat je een klop op de deur hoort en dat, na je bedeesde 'binnen', Piet Verdijk zelf in de deuropening staat met een streekeigen ontbijt.
Het is weliswaar nog niet zover, maar als we Verdijk, uitbater van restaurant Mazenburg bij Heijen, mogen geloven, staat het viersterrenhotel er over een jaar. Toch iets om even bij stil te staan. Een hotel in een beschermd natuurgebied, in de uiterwaarden van een regenrivier, die, als Al Gore gelijk krijgt, de komende jaren vaker buiten de oevers zal treden dan ons lief is. Het is het resultaat van een andere manier van denken, bij de overheid. En van uithoudingsvermogen en overtuigingskracht bij de ondernemer. Als die zorgt voor vervangende ruimte voor de waterberging en wat nieuwe natuur aanlegt, dan zijn er toch eigenlijk weinig bezwaren tegen zo'n hotel in te brengen. Zeker als het een gebouw wordt met uitstraling.
De hotelgasten zijn welkom, wat mij betreft. Moeder Maas is het waard om bekeken te worden en dat mogen de toeristen gerust aan den lijve ervaren. Net zoals wij dat vroeger deden, toen de rivier voor Boxmerenaren nog niet van Mazenburg was afgesneden en wij op warme zondagmiddagen, dorstig als een hert, door de Maasheggen banjerden, op zoek naar de koelte van de rivier en naar de schaduw van het terras van café Mazenburg. Hoe groot onze dorst ook was, we moesten toch altijd eerst even kijken naar het water. En dan riepen we snel in koor: "Piet, doet ze een keer vol."