Hulpsheriff

Hij heeft mijn nachtrust al verschillende keren verstoord, de Boxmeerse pyromaan. Meestal waren het zwoele nachten waarop die verstoring als een welkome afleiding kwam. Van slapen was het toch nog niet gekomen. Ook als ik geen pieperdienst heb spring ik trouwens graag mijn bed uit, achter de sirene aan. Want een echte fik, tja... Eenmaal bij zo'n brandende carport aangekomen, constateer ik dat ik niet de enige ben die onder het mom van 'ik kan toch niet slapen' naar de vuurhaard is getogen.

Het aantal onopgeloste branden neemt toe en daarmee de nervositeit van de politie. Geen van de toeschouwers bij een brand wordt nog vertrouwd en ook ik heb al eens, perskaart of niet, mijn personalia moeten overleggen.

Bij het nieuwste middel waar de politie naar grijpt, moest ik denken aan een ouderwetse cowboyfilm. Een selecte groep Boxmerenaren krijgt de taak om zodra de sirene gaat, naar buiten te snellen en alles en iedereen te fotograferen die er maar een beetje verdacht uitziet. Net als in de western. De sheriff durft de achtervolging van de revolverheld niet alleen aan en benoemt iedereen in de saloon tot hulpsheriff.

Natuurlijk moet de Boxmeerse pyromaan gepakt worden. Maar om het ene deel van het dorp in de gaten te laten houden door het andere deel, dat kan natuurlijk niet. Er hoeft maar één hulpsheriff te zijn die een hekel heeft aan iemand uit het andere clubje, en de rapen zijn gaar. Ik geloof er niks van dat de politie dit middel echt inzet. Het is vast bedoeld om de pyromaan af te schrikken.

Toch, als voortaan de sirene gaat, kam ik eerst mijn haren. Want ik wil er wel goed op staan als mijn buurman me flitst.