Fietspad

Na twee keer klingelen met de fietsbel moet ik toch in de remmen. De oudere dame die voor me loopt op het fietspad heeft me niet gehoord. Pas als ik roep, draait ze zich geschrokken om. Voorzichtig manoeuvreer ik me om haar heen en fiets verder. Mijn groet blijft onbeantwoord. Als ik omkijk, zie ik dat ze nog steeds verbouwereerd langs de kant van de weg staat. Eigenlijk zou elke leeftijdsgroep een eigen fietspad moeten hebben. Een fietspad voor jongelui die naar school of café fietsen: heel breed zodat ze met zijn vieren naast elkaar kunnen rijden. Om de tien meter een prullenbak en een spiegel 'om te zien of mijn haar nog goed zit'. Een fietspad voor de zondagochtendtoerfietsers. Spiegelglad en nóg breder. Zodat ze breed kunnen uitwaaieren en niet om de vijf minuten hoeven te vloeken op 'gewone' fietsers. Met om de tien meter een spiegel 'om te zien of mijn apenpakkie nog op dat van mijn maatjes lijkt'. En een fietspad voor de senioren. Hoeft maar een klein beetje breder te zijn dan normaal. Zodat twee ouderen naast elkaar kunnen fietsen en ondertussen een beetje kunnen keuvelen. Met een schaduwrijk windvrij terrasje om de vijfhonderd meter. Zonder spiegels. Dat hoeft op die leeftijd niet meer zo nodig.

Elke groep een eigen fietspad. Een onzinnig idee, zelfs als ons land groot genoeg was. Ook al zou de 76-jarige broer van mevrouw Van Alphen uit Boxmeer, die vorige week in Sint-Hubert ten val kwam toen hij werd ingehaald door wat de politie 'een sportieve fietser' noemt, misschien nog leven. En dan had mevrouw Van Alphen ons in een brief niet de vraag hoeven stellen: 'Kunnen fietsers meer rekening met elkaar houden?'