Cuijk

Vortum-centrum rechtsaf. Dat stond er jaren geleden eens op een bordje geschreven bij de ingang van het dorp. Er werd gewerkt aan de weg en de automobilist moest worden omgeleid. Wie naar 'Vortum-zuid' moest, werd een andere kant op gestuurd. Vortum-Mullem is zo klein dat het niet eens windrichtingen heeft. Het centrum is noord en zuid en oost en west tegelijk. Zelfs een doofstomme blinde kan er niet verdwalen. Dus moest iedere passant destijds op zijn minst glimlachen om deze onbedoelde stadse allures. Ik moest aan die allures denken toen Cuijk deze week, voor het eerst, een stadsgesprek hield. Een nieuw soort inspraakavond, bedoeld om de burger wat meer bij de besluitvorming te betrekken. "Cuijk is helemaal geen stad", zei een van de bezoekers. "Het is een dorp. Misschien wat uit de kluiten gewassen, maar toch. En Cuijk moet vooral een dorp blijven!" Toch vind ik Cuijk een stadje. Zeker als Grave en Gennep dat etiket mogen dragen. Dat in de middeleeuwen een zatte leenheer een keer een handtekening zette op een stuk perkament, daar kan ik in 2008 weinig mee. De nazaten van Romeinse brugwachters hebben ondertussen niet stil gezeten en Cuijk heeft zich met baksteen en specie allang verlost van de beknelling tussen spoorlijn en rivier. Toch lachen mijn collega's die Maasstadje Grave en Niersstadje Gennep op de voet volgen, altijd schamper als ik heel af en toe per ongeluk expres uitglijd op mijn toetsenbord en 'stadje' tik als ik het over Cuijk heb. "Fout! Wíj hebben stadsrechten. Jíj niet!", roepen ze dan in koor. En met zijn tweeën storten ze zich op mijn delete-toets.